sobota, 11 kwietnia 2009

Krąg papeza jego budowa i funkcje

Krąg Papeza - element układu limbicznego po raz pierwszy opisany przez naukowca Jamesa Papeza w 1937 roku.

Krąg ten opisuje drogę konfiguracji zamkniętej niektórych z zespoleń limbicznych. Pamięć istnieje w nich dopóty, dopóki informacja krąży w tym kręgu.

Nowe badania w neuroanatomii przynoszą nowe wnioski dotyczące dróg Krągu Papeza. Rozważa się również większe zamknięte konfiguracje włączające inne struktury anatomiczne mózgowia:

  •  (łac. hypothalamus)
  •  (łac. corpus amygdaloideum)
  •  (łac. gyrus parahippocampalis)
  •  (łac. septum pellucidum)

Kredyt Studencki

Objawy uszkodzenia funkcjonalnego jądra migdałowatego

Uszkodzenie ciała migdałowatego może objawiać się u pacjenta następująco:

  • spadek lub całkowity brak modulacji czynności podwzgórza
  • spadek lub całkowity brak rozróżniania rzeczy jadalnych i niejadalnych
  • łagodność, brak poczucia strachu
  • nadmierna aktywność seksualna
  • kredyty studenckie pko
  • oślepienie
  • objawy padaczkowe

Ciało migdałowate to ośrodek występujący jedynie u ssaków.

Budowa jądra migdałowatego

W obrębie ciała migdałowatego wyróżnia się dwie części:

  • korowo-przyśrodkową - starsza filogenetycznie; spełnia rolę pobudzającą. Zbudowana jest z trzech głównych kompleksów jąder:
    • korowy
    • przyśrodkowy
    • środkowy
  • podstawno-boczną; młodsza filogenetycznie; spełnia rolę hamującą. Zbudowana jest z dwóch dużych kompleksów jąder: 
  • bocznego
  • podstawowego

Informacje docierające do ciała migdałowatego dochodzą do zespołu jąder bocznych, skąd przekazywane są do zespołu jąder podstawnych. W ich obrębie zachodzi analiza i przetworzenie napływających informacji oraz porównanie ich z zapamiętanymi wzorcami pamięci emocjonalnej. Wynik zostaje przekazany do jądra środkowego, który wysyła na zewnątrz polecenia wykonawcze. Informacje docierają do przedwzgórza i narządów efektorowych.

Jądro migdałowate i rola w zespole aspergera bądź zaburzeniach autystycznych

Jądro migdałowate, ciało migdałowatecorpus amygdaloideum) - część układu limbicznego,  ośrodek mózgowy, znajdujący się między biegunem skroniowym półkuli mózgu a rogiem dolnym komory bocznej (anatomia i zależności między poszczególnymi częściami są jak dotąd sprawą sporną).

Ciało migdałowate ma bogaty system połączeń aferentnych (dochodzące) i eferentnych (wychodzące), zarówno podkorowych, jak i korowych.

Po raz pierwszy ciało migdałowate zostało wyróżnione jako odrębna część mózgowia na początku XIX wieku, a nazwa została nadana ze względu na podobieństwo kształtu do migdałów.

Rozpoznawanie zespołu aspergera

Przyjmowane coraz szerzej standardy w zakresie diagnostyki całościowych zaburzeń rozwoju mówią, że diagnoza taka powinna być prowadzona przez interdyscyplinarny zespół złożony między innymi z lekarza psychiatry, psychologa i pedagoga specjalnego. Wskazana jest także obecność logopedy. Przed przeprowadzeniem diagnozy pacjent powinien przejść szereg badań specjalistycznych, pomocnych w diagnostyce różnicowej. Specjaliści pracujący w zespole powinni posiadać przygotowanie w zakresie rozpoznawania całościowych zaburzeń rozwoju do czego nie wystarczą standardowe studia w zakresie wymienionych specjalizacji. Należy podkreślić, że diagnoza stawiana przez jednego specjalistę może być obciążona błędem bowiem całościowe zaburzenia rozwoju są grupą niezwykle skomplikowaną objawowo i łatwo o pomyłkę, która czasem może być dramatyczna w skutkach.

Osiągnięcia znanych osób chorych na zespół aspergera

Wraz ze wzrostem liczby zdiagnozowanych przypadków Zespołu Aspergera, obraz zaburzenia ciągle się zmienia. Kiedyś uznawane było za chorobę. Dziś analizuje się korzyści i straty, wynikające z Zespołu Aspergera, ponieważ istnieje wielu dorosłych zdiagnozowanych w kierunku ZA lub autyzmu, którzy osiągają wybitne sukcesy w różnych dziedzinach, być może jako bezpośredni rezultat daru intelektualnego oraz ponadprzeciętnego skupienia i motywacji, które wynikają z syndromu.AS powiązano z wysokimi osiągnięciami matematyków, fizyków, informatyków oraz inżynierów i stwierdzono, że zespół niekoniecznie był przeszkodą do osiągnięć na najwyższym poziomie w tych dziedzinach.

Wolniejsze akceptowanie zmian

Ludzie tacy najlepiej się czują, żyjąc w uporządkowanym otoczeniu z ustalonymi schematami. Próba zmiany tego stanu rzeczy wywołuje zwykle silną frustrację i może w skrajnych przypadkach prowadzić nawet do zachowań agresywnych.

Występują też problemy w ocenie stopnia ważności wykonywanych czynności oraz w ocenie czasu potrzebnego na wykonanie danej czynności, zbytnie koncentrowanie się na jednej czynności i niemożność zmiany obiektu koncentracji (nieelastyczność). Ponadto ludzie ci odczuwają silną potrzebę skończenia raz rozpoczętego zadania, próba przerwania czynności objawia się silnym stresem i próbami uzasadniania "na siłę" powodu wykonywania tej czynności. Człowiek pochłonięty taką obsesyjną czynnością systematycznie zaniedbuje inne.